Hadi bakalım an itibariyle bir okurumuzdan yazılarıma ilk taş da atılmış bulunuyor.
Çok garip. Eskiden olsa "Rezil oldum. Kötü yorumluyorlar işte. İyi diyenler de kırılmayayım diye iyi diyorlar" vs. modunda kendime yüklendikçe yüklenir, asla da yeniden yazı paylaşmaya cesaret edemezdim.
Şimdi ne değişti? Ne oldu da böyle nötr kalabiliyorum? Herkesin çekip gitmesinden korkum kalmamış. Çekip vurmasından da... "Acımadı kii" bile demeye lüzum görmüyorum. Sadece bakıp geçiyorum.
Mesele bunlar değil. Asıl mesele şu sıralar içinde bulunduğum tembellik. Çok çalışırken tembel olabilir mi insan? Sadece çalışmak benim çalışkan tanımıma uymuyor. Bir taraftan çuvalı doldurup yırtık kısmından da geri dökmesi bir insanı çalışan yapar ama çalışkan yapmaz. Eksikliğini hissettiğim şey bu. Çuvaldıza ip takıp çuval niyetine kendi zihnimdeki niyetimdeki yırtıklara batıra batıra onları dikmem lazım.
Diğer mesele de şu ki, neyin "lazım" olduğunu biliyor olmak içindeki adaletin gerçeğe dönüştüğünü göstermez. Her şeyi yerli yerine koymak adalet ise...
Kendimi şu koca alemin içinde ait olduğum yere koyabilseydim belki de tüm düzensizliklerim bir nizama dönüşürdü. Evim ailem herhangi bir şehir herhangi bir mekândan ziyade soyut bir yer bahsettiğim.
Eşref-i mahluk olmak...
Kul olmak...
İnsan-ı Kamil olmak...
Varlığımın adaleti bu mu?
Kendimi hayatının kanununu çiğneyen suçlu biri gibi hissediyorum zaman zaman. Pişmanlığı kodeste kalmış dışarı çıkınca işler değişmiş sağı solu belirsiz bir suçlu. Ara sıra vicdanını sızlatan kodes günlerini anımsayıp iyiye niyetlenen, sonrasında adeta suratına okkalı bir şamar savururcasına "bu diyardan kaçamazsın" diyen bir kara sesle geri düşen...
Allah hidayet versin ne diyim, terzi kendi söküğünü dikemezmiş.
FATMA ZEHRA AKYİĞİT FZA
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder