DEĞİSİR İNSAN ZAMAN VE MEKÂN (32)

İnsanın kelimesi kalmaması nasıldır bilir misin? Bilirsin elbet. Birçok kereler yaşadın böyle zamanları. Ve inanırım, senin imtihanın da senin kalbinden nefesine ince bir yanık çiziyor, ciğerlerinde uyuşuk bir acılık bırakıyor ve boğazında düğümlenip kalıyordu. Belki dilinde can bulan bir çimdik sesle anlatabiliyordun sen, bilmem.

Ah, güzel kalemim... Benim içimde kalıyor, üstelik dilimde sese dönüşemeyecek kadar derinden yükseliyor gözlerime ve suskunca âh ediyor. Aynamda şekilden şekle giriyor bakışlarım, başım soluma düsüyor, solumda şifam, gizliden... Aczimin, cehaletimin, gafletimin nişanesi değil de ne şu halimden bihaberliğim? Bakma böyle dediğime, vardır bir hikmeti. Saatlerce attığım voltalarda varamadığım bir nihayette bir görünüp bir kayboluyor duygular, düşünceler ve aksine dipdiri önümde ayan beyan kelimesizliğim...

Oysa şükredecek ne çok nimet emanet edilmiş bize. Sen sana Allah'ın emanetisin mesela, ben de bana Allah'ın emanetiyim. Ve şu kendi muhtaç hâlimizle, Allah'a emanetiz. İnsan O'nun cc, zaman O'nun cc, mekân O'nun cc... Değişiriz, değişir her halimiz, O cc kalır ve Sahibimizdir, Sığınağımızdır, yegâne iştiyakımız Ona'dır cc. Tüm izlerimiz O'ndan, O'nun için, O'nadır cc... 

AYNI SONA DOĞRU

İhtimal ki bilseydi birkes içimi samimiyetle

Vakit şu ân ki bilmese de bilmiş gibi zan ile

Yine de aynı olurdu nihayeti zira bak ki

Yalnızca dünyanın bahanesi değişti;

Bakışlarıyla diyen aynı bağdan vurdu tellere

Dinlemeyi bilmeyen yine aynı dağdan gitti...

Nakışlarıyla işleyen hayatı ilmek ilmek, yine aynı işledi ânı cânı son nefese

İnlemeyi bilmeyen ney yine aynı hamlıkla yandı sessiz bir tebessümle yerde

Usulca sızladı serden geçemeyen bir yolcunun mey niyeti, gönül mahzenindeki aynı mürekkeple aynı divitte

İhtimal ki bilseydi herkes içimi samimiyetle

Vakit şu ân ki, vallahi bilmedi hiç bir kimse

Vaktâ ki bilebilseydim kendimi ben bile

Aynı imtihan şu ömür dediğin aynı terane

Aynı fani şu insan dediğin aynı kabirde

FATMA ZEHRA AKYİĞİT FeZA 

NEYLESİN KARA TREN

 

(eskiden yazmışım) 

İnatla düşer içime anlamsız gelen bir şeyler.

Sesten yoksun tınılar, gece ışıkları kadar silik pırıltılar, kısık bakışlarımda dağılır.

Kaldırayım isterim tutup kirpiklerindeki aynadan, kıyısıyla kesilir bir düğüm ve çakılır daha derine sis kırıkları.

Dikkatle bakarım dinlerim de duyulmaz, görünmez dağların uğultusu çınlar, suskunca konuşur ben anlamam.

Küskün değil nazlı durur kelimeler.

Zamanını bekler gibi çocukluk, büyümek için.

Bir gözü göğe diğeri şimdiye hasret, haşrolduğu maziden dirilip gelecek olur, gelmem der, gelmem git…

(az önce içimden gelenler)

Bir karlı dağa boyun eğer ve kalkar içimden mânâ yüklü bir kara tren.

Ah eder tıngır mıngır yüreği, raylarda süzülürken gözleri, uzaklara dalıp kalır izlerce duasıyla amini.

İndireyim isterim çekip bakışlarımı kırağından şu kapkara bir gece misali suskun duran trenin, takılır bir yıldız gibi öylece duran ak’ına ferinin.

Perde iner dizlerine yürüyemez olur güneş, karlar erir dağlarda solar kış çiçekleri, ayrı uçar kanatları kuşların- taşıyamadığı mektuplarda vurulur aşıkların içinde kalanları.

Nazından usanmış durur bekleyenler gelmeyenlerin, yine de gözler yollarını kara trenin mısralarca hasret dizerek inci tesbih gibi yanaklarına sinenin.

Zamanını bekler gibi büyümek! yaşamak için çocukluğunu, gençliğini…

Tükenir kelimeleri nefeslerin yanarak, bir heceteyn dökülür dudaklarına gökten yağarak, kabri olur kara trenin bir yol sapağı ve haşrolur bir meçhul gelecekte şu ân, âh ile inleyerek.

Ve gel der bir cılız ümitle, gitmedim gel…

Bilmeden Mevlâ ne diler, bilerek ne varsa olan ve olmayan O cc diler ve O cc neylerse güzel eyler...

FATMA ZEHRA AKYİĞİT FeZA

ADI KALIYOR YÂR'İN

Tükeniyor kelimelerim

Adı kalıyor Yâr'in cc.

Soracak olsam 

Dileyecek olsam

İnciniyor kalbim.

Bekleyecek olsam

Geçip gidiyor önümden

gafletimle ömrüm.

Çırpınıp dursam dahi

İnliyor son nefesimde

imanlı ölmek ümidim.

Tükeniyor kelimelerim

Adı kalıyor Yâr'in cc.

Acziyle kıvranıyorum

Hissimle irademin.

Bir hikmeti var elbet

yaşattığı ve öldürdüğü 

her saniyemin.

Daha demin geliyor gibiydi

kaderim levhi mahfuzdan beri

Ân bu ândır, takdirine hamdim

Devâm imiş derdi, O cc bilir

Nimeti imiş hüznü neşesi

Huzur imiş rızası, ezası nefsin 

amma

Haşarı çocuğa şefkat sillesi