KARANLIĞIN CANINA KAST

Hasrettim ışığa. Bu yüzden kastettim karanlığın canına. Böldü anlamsız hecelerim cümlelerini içimden geçenlerin. Derken işler ters gitti. Canına okudum hem geceyle güneşin. Haşrettim sonra siyahımla sabahı aynı mahşerde. Bahsettim ölümün yanında yaşamaktan, yaşamın yanında ölmekten. Bezdim hüznümü güldürmekten, gülüşlerimin üzgün gözlerinden. Derken, söndürmeden güneşi yıldız edip doğdu gece. Seyrettim kendimi. Aydım. Güneşin özentisi, yıldızın özendiği… Şafak saydım parmaklıklar ardında. Ne için? Hasrettim ışığa. Bu yüzden kastetmiştim karanlığın canına oysa…