İnsan...
İnsan olmak yolundaydı işte,
gelip geçen insanlar, zamanlar, mekânlar
eşlik ediyordu onun kendi başınalığına; bitkiler, hayvanlar, cümle eşya...
Değişiyordu her şey,
insan mütemadiyen dönüşüyordu
yüreğinde taşıdığı niyete doğru.
Insan...
Özlüyordu nihayetini bir şeylerin
hiç bitmesin isterken muhabbetleri
kimselerin.
Kırılıp giden elmasları seyrediyordu uzaklaşırlarken,
içten içe yanarak sarmayı
göze alıyordu yaraları
lâkin güç yetiremiyordu
zira ateş yakıyor, o,
bir ihtiyarın saçı sakalı gibi grileşiyordu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder