Olmasam da olur fakat olmak istiyorum var.
Yaşamak istiyorum zihinlerinizde ölsem bile kendi ellerinizden, vicdan azabı duyar mısınız bilmem ben gömüldüğüm topraktan tüterken, kınamak yerine elimden tutmadığınız için.
Hayırla yâd eder misiniz bilmem şerri gaflet ve günah olan birini.
Kendi cennetlerinizden kevser dökün toprağıma madem, toprağın üstündeyken tövbe etsem affedilmeye ümidim olduğunu söylemediğiniz ve hep iğreti baktığınız için.
Ya da kendi gözyaşlarınızı dökün şimdi toprağıma, benden çaldığınız ümitvar yaşlarımı...
Belli mi olur çiçek açarım belki küllerimden yeşerip.
Sizin kıymetsizce bir köşeye fırlattığınız tohum olarak ben, yaramaz çocuk, mevsimi gelince bol çiçekli bir ağaç olurum.
Sallasanız hoyratça ben meyve veririm size, incinen dallarımın üstünü örtüp.
Toprağın altında büyür ve anlarım belki sizin iyiliğinizi.
Şimdi küçüğüm henüz anlamıyorum, neden iyiler, affetmez yaramaz çocukları?
Neden "yara"sıyla bırakır da başbaşa, bir elinden tut "maz" ?
.
FATMA ZEHRA AKYIĞİT
FeZA
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder