Büyümeniz gerektiğini anlarsınız ve artık büyümüş biri gibi davranmaya başlarsınız. Bu "gibi" yi o kadar sık yaparsınız ki inanmaya başlarsınız büyümüş olduğunuza. Ona buna nasihat dağıtmanın ne yaşı ne de bir vakti vardır artık, bol keseden... Komik olan da nedir biliyor musunuz, nasihat verdiğinizi zannettiğiniz kişi aslında o konuda sizden daha yetkin biriyse ve siz bilmiş bilmiş laf kalabalığı yapıyorsanız... Sizin; o zat-ı muhteremin, muhtemelen, acımakla karışık hoşgörülü bir tebessümle "evet, anlıyorum" dercesine incelikli bir uyarısına karşın mahcuben "evet, anlıyorum" demeniz... Manidar.
Bugünden kendime not "Kişi haddin bilmeli".
Aslında sözüm bitti. Daha yazsam ne yazacağım, zorlama ifadeler (!). Kalemimden hiç öyle bir söz duymadım. Ne yazdıysam hissettim, belki öyle zannettim bazı kelimeleri ama olsun, bir anda gelmiş ve geçmiş de olsalar, hissetmişimdir ki yazmışım. Riskli bir kelam ettim şu an farkındayım. "Günlerden bir gün şöyle şöyle yazmıştın, gerçek miydi?" Belki benim belki de kendim gibi hissettiklerimin gerçeği, benim ise yalanımdı.
Ya siz? Bütün doğrular sizin mi? Bütün yalancıktan olanlar başkalarının mı? Durun durun konu değiştirmedim. Hani bazen hiç kimse bir düşünceyi bizim kadar taşımamış, hiç kimse bir duyguyu ya da yaşam tecrübesini bizim kadar derin yaşamamış sanrısına kapılırız... Ne kadar benciyiz böyle! Bu kadar "biricik" değiliz zira Bir'in kulu olarak illaki aciz, bir yanımız. Bir ben bilirim o derdi bir de Allah! Yanılıyorsunuzdur çoğu zaman, bildiğinizi sadece zannedersiniz. Bilmezsiniz ki sizin dert sandığınız şey aslında bir dermandır. Ve siz "ben bilirim" dediğinizle kalırsınız. Her şeyi bilenin huzuruna vardığınızda ise alır aklınız ve kalbiniz dersini ve siz, mahcuben "evet, anlıyorum" dersiniz. Ne manidar.
.
FATMA ZEHRA AKYİĞİT
FeZA
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder