Bazen ateş oluyordu bazen su…
Kırgınlığım ve kızgınlığımı sevgiye dönüştürdüğümde iki şey oluyor. Mutlu oluyorum. Acı çekiyorum. Acı çekiyorum çünkü gülmekten korkuyorum. Çünkü gülerken bir anda ağlamaya başlamaktan korkuyorum. Ağlarken, gülmekten ümit kesmekten korkuyorum.
Acıyorum gözlerime. Acıyorum sevgime. Sevdiklerim, kırılıp gitmesin benim öfkeli sözlerime. Öfkem kendime. Kızmasınlar, kırgınlığım kendime. Kırmak istemem kimseyi. Kızmak istemezdim kimseye. Ümit etmek istemem. Bu yüzden çok sevmek istemem kimseyi. Ama severim. Çok severim her bir kesi, kimse bilmeden.
Uzunca bir süre, dört yıl kadar, duygusuz biriydim. Rahattı, güvenliydi böyle olmak. Rahat bıraktım insanları zihnimde. Her şey yolunda görünüyordu. Sonra özledim insanları sevmeyi, her şeyleri olan mutsuz insanların yanında buğulu puslu bakan neşeli sokak çocuklarını görünce.
İstedim Allah’tan sevgimi. Verdi tekrar yavaş yavaş. Ve ben anladım neden daha önce hissizliği seçtiğimi. Bir seçimin eşiğindeyim şimdi. A) sevmek ve birer birer gidişlerini seyretmek mi? B) tam ortasında duyarsızca terk etmek mi her şeyi? Gerçekten düşündüğüm, birinci seçenek iken, kendime yalan söylemek ve suçlayıp durmak herkesi ve kendimi!
Kitap yazsam okur musunuz beni? Sizi yazsam, içimdeki sizi? Okur musunuz bizi?
-Hey! Bakın. Buradayız. Nefes alıyoruz, hayattayız hâlâ imdat! Kurtarın bizi. İçimizin kuytularına düştük, sesimizin yankısına gelin, duyan yok mu?
Seviyorum sizi ve bu bana acı veriyor. Sevmek güzeldi hani? Hepiniz birer yaralı çocuksunuz gözümde. Evet bir çocuğum belki ve bunları hissediyorum size karşı. Elimde yara bandım yok. Duyamam da sesinizi, sarılamam da size, uzaktasınız. Gücüm de yetmez sizi vurulup düştüğünüz yerden kaldırmaya. Hatta, korkarım merhem sürmeye çalışırken canınızı daha fazla acıtmaktan. Ama ne yapabilirim, seviyorum sizi. Ve aciz kalıyorum sevince. “Ben varım bakın” diyemiyorum. “Ben varım yanınızda!”… Yokum, hiç olmadım biliyorum. Bu acıtıyor işte canımı.
Ben, hep aradım birilerini. Allah’tan ve beni O’na yaklaştıran Güzel’lerden başkasını bulamadım yanımda. Acizdim ve aciz olmak bir tek orada iyiydi. Çünkü Allah’tı cc mükemmel olan. Kendimi ilk orada sordum. Daha bulamadım cevabımı. Ama bir yoldu. Sevmek için bir yol. Sizi Allah için sevmeye ve acılarımıza Allah için sabretmeye bir yol…
.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder